تو رو خدا قطع کن.

ای دوستی - یا فامیلی - که زنگ زدی و حال احوال کردی تو رو جون هرکی دوست داری بسسسسسه.

زنگ زده من احساس وظیفه کردم تحویل بگیرم کلی حرف زدم و دری وری بافتم. در این حین داره به کارش هم میرسه حالا یا سرکاره یا داره غذا میپزه یا ورزش میکنه یا پای اینترنته یا فیلم نگاه میکنه.
دقیقا همه ی این کارهایی که من نمیتونم همزمان با تلفن حرف زدن انجام بدم - تنها کاری که همزمان با حرف زدن و گوش دادن میتونم انجام بدم خوردن و ریدنه با عرض معذرت -
دری وریهام تموم شده اولین سوالی که میپرسه اینه " خواب بودی؟ " حالا ساعت ۱ بعدازظهره.
میگم نه میگه پس چته چرا بیحالی؟
یعنی در اون لحظه میخوام هویج گاز بزنم در جواب. دنبال جواب میگردم و مثلا میگم پریودم.
فکر میکنی جوابش چیه؟ مگه تو ماهی چند بار پریودی؟ دفعه پیشم که پریود بودی! چقده سوسولین شماها. من که پریود میشم انگار نه انگار.
من: :|
عذرخواهی میکنم و دفعه دیگه سعی میکنم در جواب خلاقیت به خرج بدم و یه مرضی بگیرم.

یعنی عزیز دلم شما نمیتونی درک کنی که من دری وری هام تموم شده حوصله م از حرف زدن سر رفته و نوبت توئه که به عنوان کسی که زنگ زده چهار تا دری وری بگی و بعد خداحافظی هم مال همین وقتهاس خب. حالا این نفر آخری انقده گیر داد تا به اینجا رسوند که حوصله حرف زدن نداری؟ خب من هم صادقانه گفتم نه ندارم و خلاص.

تو رو خدا تلفن رو برای این خدا اختراع نکرده که پشتش بشینیم زل بزنیم به طرف غایب اونور خط. خب بابا بسه دیگه قطع کن.

توجه بفرمایید این پست رو مخصوص اون دسته از رفقایی نگفتم که اصولا از دری وری گفتن باهاشون لذت میبرم ها.
این مخصوص مواقع عادی زندگیه.