وقتی برای اولین بار شروع کردم به وبلاگ نوشتن حدود ۱۰ -۱۱ سال پیش بود... یه جایی توی مجله ای روزنامه ای چیزی در موردش خوندم... چیزی به اسم وبلاگ وجود داره ... فارسیش هم هست.... مگه میشد من که خوره ی کامپیوتر بودم امتحانش نکنم؟ شروع همان و اعتیاد همان....
اسم اولین وبلاگم یادم نیست ولی اولین وبلاگم که اسمش یادمه "شیخ پشم پونزده" بود. اسم نویسنده رو هم گذاشته بودم موسی... اونایی که جریان شیخ رو میدونن میفهمن چرا....
طبیعتا تنها وبلاگ فارسی موجود پرشین بلاگ بود...
اون موقع تعداد وبلاگها کم بود.... حتی میتونستی یه برنامه ی فشرده بذاری و ته توی پرشین بلاگ رو دربیاری... و خب همین باعث میشد که با آدمهای مشهور، نویسنده ها، هنرپیشه ها و روزنامه نگارها محشور بشی! یعنی حشر و نشر داشته باشی... کلی کیف میکردم وقتی فلان نویسنده توی وبلاگم کامنت میذاشت... وقتی با فلان عکاس مشهور چت میکردم.... وقتی میتونستم بگم این فلانی که انقده مشهوره هم دوره ی وبلاگ نویسی من بوده....
یادمه یه بار یکی وبلاگ زده بود به اسم بچه طلاق یا همچی اسمی ... کلی باهاش رفیق شده بودم... کلی هم از نوشته هاش خوشم میومد... بعد یهو بست و رفت... آی من شوکه شده بودم....
بعدها... مثلا چند ماه یا یکسال بعدش یه کتاب درومده بود... شروع کردم به خوندن یه حس آشنا داشت.. رسید به همون قسمت... همون جا که ...
فهمیدم اون بچه طلاق نبوده ... خانم نویسنده بوده که داشته کاراکترهای داستانش رو واقعی میکرده برای خودش....
یه حس جالبی بود... یه حسی مخلوط از گول خوردگی و خنده....
اون زمونا کسی انقدر از خودش و احساسش نمینوشت... کسی انقدر خودش نبود توی وبلاگش.... مثل الان نبود....
یادم نیست چند تا وبلاگ... اسماشون هم یادم نیست... خیلی بود.... همه رو بستم و رفتم... و بعد یکی دیگه باز کردم....
نمیدونم این چه کرمیه که خیلی ها دارن... باز کردن و بستن.... و باز از رو نرفتن....
و من روز به روز تعداد خواننده هام کمتر و کمتر شد.... کامنتها به سمت صفر میل کرد...
و من هی بیشتر و بیشتر توی وبلاگم خودم شدم....