۱- راهنمایی که بودم یکی از همکلاسیهام مورد غضب بقیه بود. بعد این هی لبخند تحویلشون میداد. من اون موقع نمیفهمیدم چرا ملت با این بیچاره لج شدن. البته الان میفهمم. رفتارش لج درار بود. حتی من هم ازش خوشم نمیومد ولی هیچوقت عکس العمل بدی نشون ندادم. اما اون موقع نمیفهمیدم و الان هم نمیفهمم چرا در جواب توهین بچه ها لبخند میزد. حتی یه بار بهش گفتم نمیخوای جوابشون بدی حداقل دیگه لبخند نزن. یه چیزایی گفت تو مایه های اینکه اینا نمیفهمن و شاید اینجوری اخلاق اونا هم خوب بشه. نمیدونم کی بهش القا کرده بود که در جواب بدی دیگران خوبی کن. کاش بهش یاد میداد کمی کمتر رو اعصاب بقیه باشه.

۲- بچه که بودیم وقتی با داداشم دعوامون میشد اگه مثلا من یهو بهش زبون درازی میکردم شاکی میشد که من که به تو زبون درازی نکردم من فقط فحش دادم تو هم فقط اجازه داری در جواب فحش بدی و من متعجب میموندم که این با چه رویی میخواد قوانین دعوا رو تعیین کنه. من بزرگتر بودم و وسط دعوا هم خیرات که نمیکردن.

۳- رفیقی دارم که فحش نمیده ولی فحش آدم و درمیاره و بعدش ناراحت میشه!