و اما

یکی از اصولی که در نوجوانی بهش رسیدم و تا الان هم بهش وفادار بودم این بود که هروقت کسی رو دوست دارم بهش بگم. 

همیشه هرکس هم ازم مشورت خواسته بهش همین پیشنهاد رو کردم غافل از اینکه این اصل منه نه اونا. 

هیچوقت به این موضوع فکر نکرده بودم. واقعیت اینه که هنوز هم معتقدم باید دوست داشتن رو گفت و حتی جار زد و اگه کسی لیاقت دوست داشته شدن نداشت مشکل خودشه ولی همیشه میدونستم که پایبندی به اصول عواقب خودش رو هم داره. اما نمی دونستم که بقیه اینو نمیدونن. 

چند وقت پیش به همسرجان گفتم فلانی رو من تشویقش کردم که با طرفش صحبت کنه و همین به ازدواج ختم شد و الان ازدواج موفقی نداره. درسته که میتونست حرف منو گوش نده ولی من الان احساس بدی دارم که باعثش شدم. گفت فلانی با شرایطی که داشت از کجا میدونی خوشبخت تر از قبلش نیست؟

راست میگفت. 

ولی امروز نکته ی جدیدی رو کشف کردم. از این به بعد هرکی ازم راهنمایی خواست باز هم بهش میگم برو باهاش حرف بزن اگه کسی رو دوست داری بهش بگو ولی عواقب احتمالیش رو هم بپذیر. 

شکست در عشق بهتر از اینه که یه عمر فکر کنی عشق واقعیت رو از دست دادی. ولی باید تحمل اون شکست رو هم داشته باشی.